dhmarpaideia
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Πήγαινε κάτω  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Dimopulos Efthimis


Πύκνωση ή αραίωση ;

Τα επικριτικά σχόλια των φίλων Καλογήρου, Μιχαλόπουλου, Γιαννακόπουλου και Σταφυλάκη (με τα οποία συντάσσομαι) για το άρθρο του Σταμάτη υπογραμμίζουν σαφώς πως οι παθογένειες του υπάρχοντος καθεστώτος εκπαίδευσης και διοίκησης στα ΑΕΙ είναι κυρίαρχες. Αντιθέτως το άρθρο του καθηγητή Σταμάτη, αλλά και ορισμένα σχόλια φίλων στη λίστα ισχυρίζονται πως τα φαινόμενα αυτά είναι μειοψηφικά, περιορισμένα και μεμονωμένα. Έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε πάνω στις δύο αυτές προσεγγίσεις.

Μήπως η κριτική που ασκείται στα έργα και τις ημέρες της πανεπιστημιακής συντεχνίας είναι ισοπεδωτική, στρεβλωτική και τελικά γκαιμπελική (δηλαδή σκόπιμα συκοφαντική) ή αντιθέτως περιγράφει μια κυρίαρχη πραγματικότητα ; Τα φαινόμενα στρέβλωσης του εκπαιδευτικού έργου και διαφθοράς στην πανεπιστημιακή ζωή δείχνουν να πολλαπλασιάζονται στις δεκαετίες του μεταπολιτευτικού αυτοδιοίκητου ή περιορίζονται ; Δίνουν τον τόνο ή όχι στην πανεπιστημιακή ζωή της χώρας μας ; Έχουμε φαινόμενα πύκνωσης ή αραίωσης,θα αναρρωτιόταν ένας μεγάλος ιστορικός της εθνικής αυτογνωσίας, ο Κ.Θ.Δημαράς προτού καταλήξει στην τεκμηρίωσή του.

Το πρώτο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι πως η άποψη που υποστηρίζει τον περιορισμένο χαρακτήρα της συντεχνιακής μεταπολιτευτικής παθογένειας διακινείται ευρύτερα και αναζωπυρώνεται μπροστά σε κάθε ενδεχόμενο μεταρρύθμισης. Αναπαράγεται στο λόγο όλων σχεδόν των συντεχνιών του δημοσίου. Δείτε ανακοινώσεις της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ κτλ. και θα βρείτε την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία. «Μας απαξιώνουν, μας συκοφαντούν, επιχειρούν με αυτόν τον τρόπο να διεμβολίσουν το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών του κράτους. Οι ανομίες των λίγων δεν πρέπει να γενικεύονται» κτλ. Το ίδιο συμβαίνει με τις κατά καιρούς ανακοινώσεις των Πρυτάνεων και των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων των πανεπιστημιακών, κάθε φορά που ανακινείται το ζήτημα της μεταρρύθμισης. Αφετηρία όλων αυτών των ανακοινώσεων είναι πως η απαξίωση, η διαπόμπευση των πανεπιστημιακών προλειαίνει το έδαφος για να περάσει το νομοσχέδιο «οδοστρωτήρας».

Επισημαίνω ωστόσο πως στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησε μόνο οικονομικά το κράτος. Χρεοκόπησε και στα πεδία της λειτουργικότητας, της ποιότητας, της παραγωγικότητας, της αποτελεσματικότητας κρίσιμων κρατικών λειτουργιών και δημόσιων υπηρεσιών. Και αν πολλούς ενοχλεί ο όρος χρεοκοπία για τα ΑΕΙ, νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι εδώ και δεκαετίες είναι φανερά τα αδιέξοδα του μοντέλου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στη χώρα μας, όπως και αν τα δούμε. Δηλαδή, είτε σε σχέση με τις απαιτήσεις των επιστημονικών εξελίξεων είτε σε σχέση με τις νέες εργασιακές και παραγωγικές ανάγκες είτε σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Το να αναγνωρίζουμε το αδιέξοδο και το «στόμωμα» αυτού του μοντέλου ούτε απαξία σημαίνει ούτε διαπόμπευση.

Αναντίρρητα η ευθύνη των κυβερνώντων, για αυτή την εξέλιξη, είναι θεμελιώδης, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποσιωπήσουμε τις τεράστιες ευθύνες του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Δεν μπορώ να ισχυριστώ τεκμηριωμένα αν η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα μπορεί ή όχι να καυχιέται για την επιστημονική της παραγωγικότητα. Εκείνο όμως που δυστυχώς συνειδητοποιούν όσοι εργάζονται και φοιτούν στα πανεπιστήμια είναι πως το ηθικό και πολιτιστικό «χνάρι» που άφησε στην πανεπιστημιακή ζωή το μεταπολιτευτικό αυτοδιοίκητο είναι αποκαρδιωτικό, και αυτό, πέραν όλων των άλλων, είναι μια κηλίδα για τη δημοκρατία και μια τεράστια απειλή για μια κοινωνία που θέλει να ελπίζει σε μέρες δικαιοσύνης και δημιουργίας. Υπήρξε δε τόσο βαθύ αυτό το ίχνος που ακόμη και η ελληνική λογοτεχνία της τελευταίας δεκαετίας το περιέγραψε με ιδιαίτερα μελανά χρώματα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς όχι μόνο οι κυβερνώντες αλλά και οι πρυτάνεις να προσέλθουν στο διάλογο ξεκινώντας με μια γενναία και ειλικρινή αυτοκριτική. Δεν το έκαναν ούτε οι μεν ούτε οι δε.

Το προσχέδιο νόμου το διάβασα αλλά μου λείπουν τα εμπειρικά επαγγελματικά εργαλεία για να τοποθετηθώ ειδικά και συγκεκριμένα. Όμως ως πολίτης και ως μέλος μιας πολιτικής συλλογικότητας που ομνύει στη μεταρρύθμιση έχω να πω το εξής: Στην ελληνική κοινωνία ιδανικές μεταρρυθμιστικές επιλογές δεν υπάρχουν. Μας πιέζουν τα πάντα. Η κρίση, το χρέος, το πρόσφατο μεταπολιτευτικό μας παρελθόν, τα κάθε είδους ελλείμματά μας ως κοινωνία κ.τ.λ. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν πρέπει να συνταχθούμε με τη διαιώνιση ούτε του υπάρχοντος πολιτικού ούτε του πανεπιστημιακού μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Το κεντρικό επιχείρημα που επικαλείται το άρθρο του Σταμάτη και διακινούν και άλλοι πως «φαινόμενα διαφθοράς δεν διέπουν μόνο την πανεπιστημιακή ζωή αλλά και όλη την πολιτική μας ζωή, όμως κανείς δεν σκέφθηκε να προτείνει την κατάργηση της δημοκρατίας» μου φαίνεται ωμά κυνικό και προσβλητικό.

Τα φαινόμενα διαφθοράς δεν τα παρήγαγε η δημοκρατία γι’ αυτό δε ζητάμε την κατάργησή της. Τα παρήγαγαν οι υπονομευτές της γι’ αυτό ζητάμε τον περιορισμό της δύναμής τους.



Δημόπουλος Ευθύμης.

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Επιστροφή στην κορυφή  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Powered by: Forumotion | phpBB

   Άμεση συζήτηση  
Δωρεάν φόρουμ | ©phpBB | Δωρεάν φόρουμ υποστήριξης | Αναφορά κατάχρησης | Πρόσφατες συζητήσεις